آندوسکوپ

از تکنولوژی پرینت سه ‏بعدی و ساخت افزایشی در ساخت بسیاری از قطعات، برای نمونه اولیه یا مدل‏سازی استفاده می‏شود و بعد از تست‏ها و تغییرات مختلف جهت تولید انبوه می‏توان از روش‏های دیگر مانند تزریق پلاستیک استفاده کرد. مدت زیادی است که این روش در شرکت‏های پیشرفته مرسوم شده و در حال انجام است، ولی در بسیاری از موارد هم‏چنان با چالش‏های جدی مواجه است. یکی از حوزه‏های پیشرو در استفاده از تکنولوژی پرینت سه‏بعدی، حوزه پزشکی است؛ به طوری که بیش از 15 درصد از سفارش‏های ما مربوط به این حوزه است.

از تکنولوژی پرینت سه‏ بعدی و ساخت افزایشی در ساخت بسیاری از قطعات، برای نمونه اولیه یا مدل‏سازی استفاده می‏شود و بعد از تست‏ها و تغییرات مختلف جهت تولید انبوه می‏توان از روش‏های دیگر مانند تزریق پلاستیک استفاده کرد. مدت زیادی است که این روش در شرکت‏‌های پیشرفته مرسوم شده و در حال انجام است، ولی در بسیاری از موارد هم‏چنان با چالش‏‌های جدی مواجه است. یکی از حوزه‏‌های پیشرو در استفاده از تکنولوژی پرینت سه‏ بعدی، حوزه پزشکی است؛ به طوری که بیش از ۱۵ درصد از سفارش‏های ما مربوط به این حوزه است.

در صورت نیاز به تعدادی قطعه با حساسیت ابعادی بسیار بالا، تنوع بیش از ۲۰ مدل و تعداد مصرف حدود ۱۰ عدد از هر قطعه، هزینه ساخت بسیار غیر منطقی و غیر قابل توجیه خواهد بود. یکی از پروژه‌‏هایی که اهمیت و جایگاه استفاده از تکنولوژی پرینت سه‏بعدی را نشان داد، پروژه ساخت دستگاه آندوسکوپ بود که برای اولین بار در داخل ایران انجام شد. در حالت عادی برای ساخت این دستگاه می‏بایست از روش قالب‏‌سازی استفاده می‏شد و قطعات حتماً با استفاده از ترموپلاستیک PEEK ساخته می‏شدند که به دلیل بالا بودن هزینه ساخت و طراحی قالب آن، در عمل ساخت این دستگاه با محدودیت جدی مواجه می‏‌شد. استفاده از تکنولوژی ساخت افزایشیِ SLA و بهره‏‌گیری از رزین‏‌هایی با کیفیت سطح بسیار بالا باعث شدند که در کنار خواص مکانیکی بهتر (نسبت به PEEK) و سرعت بسیار بالاتر، بیش از ۹۰ درصد نیز هزینه‌‏های ساخت کاهش یابند. این امر باعث برجسته ‏شدن بیش‏تر مزایای روش پرینت سه ‏بعدی شد. ساخت با روش سنتی به بیش از سه ماه زمان نیاز داشت که با استفاده از تکنولوژی فوق، این زمان به حدود ۱۰ روز کاهش یافت. نکته مهم دیگر درباره این پروژه، مونتاژ بیش از ۳۰۰۰ قطعه در فضایی کوچک با دقت بسیار بالا بود. هر کدام از طرح‎‌ها بیش از ۱۰ مرتبه اصلاح نقشه داشتند تا حساسیت‏‌های این پروژه پوشش داده شوند؛ این کار نیز در روش‌‏های سنتی غیرممکن بود.

تمامی این قطعات چون به طور مستقیم با محیط پزشکی و بیماران در تماس هستند، باید با موادی ساخته شوند که پس از ضدعفونی‌‏های مکرر، هیچ‏گونه تغییری در ظاهر و عملکرد آنها ایجاد نشود. قبول شدن در تست‏ها طبق استانداردهای سختگیرانه موجود برای دستگاه‏‌های پزشکی، از دیگر چالش‏‌های اصلی این پروژه بود.‌